สวนของเธอ

ขอบเส้นดำละเอียดยิบ สลวยพริ้วไหวเพิศพราว
ร่มเย็นปกคลุมงดงามดุจดั่งพฤกษาดำขจี...
ไม่มีเสียงนกร้อง หรือเมฆบดบังแสงแดดให้ต้องละสายตา
ในคราบเงาดำควรมีเส้นสีขาวและเทาอีกหรือไม่...ไม่สำคัญ?
รสสัมผัสกิ่งใบอันละเมียด นิ่ม และเป็นเอกลักษณ์ น่าฟูมฟัก

เธอบอกและไม่ได้แกล้งหลอกให้ต้องตกใจ! เธอไม่เคยตัดแต่ง
ไม่มีการจัดสวน ปล่อยให้ธรรมชาติ เป็นผู้ลิขิตและเนรมิตทุกสิ่งนั้น
บางครั้งชนตะวันตกชอบตัดสวนโล่งเตียนรับแสงอาทิตย์แจ่มจรัส
บางครั้งของบางครั้งตะวันออกปล่อยโอกาศให้ธรรมชาติสร้างใบหนารกปกคลุมไร้ทิศทาง

ฉันมิได้ยินเสียงเธอเอ่ยปากถามแม้แต่น้อย...ในขณะที่สายตา
ฉันกำลัง พิศวงและสับสนกับสวนของเธอ
ฉันชอบสวนสีดำของเธอจัง!!!!!! สวนของเธอไม่ต้องมีธารน้ำไหลผ่านหรือก้อนหินสีใดใดวางไว้ก็ดูช่าง งดงามยิ่งนัก
นี่มิใช่ศิลปะ เธอไม่ควรพะวง...เป็นเรื่องของธรรมชาติมิใช่สิ่งที่มนุษย์พึงสดับและควรเรียนรู้ค้นหาเพื่อเผ่าพันธุ์แห่งตน

ได้โปรดเถอะ ฉันขอเฝ้าดูแลสวนของเธอจนกว่า เส้นสีดำจะเปลี่ยนแปลงเป็นสีขาว และขออยู่กับเธอคนเดิมตลอดไป
"ขอเธอจงอย่าตัดมัน"...
สวนเธอจะมีน้ำไหลนองนานหรือมีกลิ่นหอมในวสัตต์ฤดูหรือไม่? ...คงไม่มีใครรู้และยอมตอบคำถามเหล่านั้นได้...

13 ตุลาคม 2549 เวลา 14 นาฬิกา 12 นาที